Bir Kitap Kulübü Hikâyesi : Çocuk Kitapları Kulübü

Nereden Çıktı Bu Fikir De Şimdi?
Bundan yaklaşık 4 sene öncesiydi, okuduğum kitaplar hakkındaki fikirlerimi birileriyle paylaşamıyor olmak beni rahatsız ediyordu. Bloga yazdığım yazılara gelen yorumlarla avunmaya çalışıyor, sosyal medyada “uzaktan” tanıdığım insanlara laf atıyor ama sonuçta pek de tatmin olamıyordum. Yüz yüze buluşmanın olacağı bir kulüpte bulunma şansım yoktu. Ben de o sırada sosyal medyada takip ettiğim çocuk kitaplarına ilgili kim varsa herkese mesaj attım. “Bir kitap kulübünde olmak ister misin?” diye. Şimdi bakınca fikir çok çılgınca geliyor. Ama o mesajdan ilk etapta 50 kişilik kalabalık bir ekip olduk.

Bu Kulübü Kim Yönetecek Peki?

Her kafadan bir ses çıkıyor ve ben kime ne diyeceğimi bilemiyordum. Fikir benden çıkmasına rağmen kimseyi yönetmek de istemiyordum. Ama herkesin ortak noktası da bendim, hay bin kunduz! Ve bu süreçte -hiç olmadığını düşündüğüm- bazı özelliklerimi keşfettim. İnsanlara liderlik yapmam, onları yönetmem gerekmiyordu. Sadece insanları tanımak, sevmek ve kişiliğine uygun iş bölümü paylaşımı yaparak orta yolu bulmak yeterliydi. Hatta buna sıcak bir isim bile buldu arkadaşlarım: Ateşli Moderatör.

İnsanları tanımak neden önemli? Yüz yüze ol(a)madığınız bir ortamda bazısı için çok normal bir davranış diğerine çok anormal gelebiliyordu. Bazısı daha baskın karakter özellikleri taşırken diğerleri içe dönük, kendi dünyasında kalmak isteyebiliyordu. Ortak noktamız, kitap sevgimiz ve çocuk kitaplarıydı. En başından beri amacım, akademik bir yaklaşımla kitapları incelemek değildi. Çok komik gelecek ama ben asıl, o kitabın kişide bıraktığı duygunun peşindeydim. Diğer teorik kısımları akademisyenler, editörler ve bu alanda çalışanlar zaten yapıyorlarken ben henüz yapılmamış olanın peşindeydim. “Bu kitap sana ne hissettirdi?” Belki okuyanlara çok havada kalmış bir ifade gibi gelecek ama dahil olmaktan gurur duyduğum Çocuk Kitapları Kulübümüz tam 3 sene boyunca yaşamını devam ettirdi.

Kitaplar Hakkında

İlk kitabımız Migueldi. O yüzden bu kitabın yeri bende hep ayrı kaldı. En çok aradığımız kitap da Kumkurdu olmuştu. O zaman Pegasus daha basmamış ve diğer yayınevlerinin baskıları da tükenmişti ama herkes azmetti ve bir şekilde kitaba ulaşıldı, Kumkurdu okundu ve kulüp tarihimize damgasını vurdu.

Kitap havuzları oluşturduk ve o havuza öyle iyi isimler yazıldı ki; hepsini okuyamamış olmamıza üzülüyorum. İlk sene her ay 2 kitap okuduk ama sonra ülkelere göre okumalar yaptık. Bu gerçekten zorlayıcı ama besleyiciydi. Ülkeleri kıyaslama şansımız da olmuştu. Son senemizde ise daha serbesttik ve okul öncesi de okul çağı da 2’şer kitap seçip, kim hangi kitabı okumak isterse diye özgür bırakıyorduk. Keşke tam sayı verebilecek kadar iyi bir hafızam olsaydı ama okul öncesi kitapları bir tarafa koyarsak sanırım 50’den fazla kitap hakkında konuştuk. Bu da -ben de yazınca fark ettim- iyi bir rakam.

Okuduğumuz kitap ve yazarlardan örnekler de vereyim: Momo, Kumkurdu, Kofi, Roald Dahl, Nöstlinger, Farklı, Madiba Büyüsü, Riko ve Oskar, Kağıttan Şehir, Papağanın Diriliş Öyküsü, Çıtır Çıtır Felsefe, Memo ve Ay, Sevdalı Bulut, Sevgi Kraliçesi, Kızıl Ağaç, Balık, Vahşi Şeyler Ülkesinde…Liste uzar gider.
Bazı kitaplar çok okundu ve çok tartışıldı bazıları da pek rağbet görmedi ve hakkında yorum az yapıldı. Bunun tam sebebini bilen de olmadı.

Üyeler Hakkında

Yüz yüze görüşememiş bir kulüpte olmak ve yazı dilinin bazen avantajını ama bazen de dezavantajını yaşamak demek oluyor. Az da olsa birbirimizi yanlış anladığımız ve konunun kitaplardan saptığı anlar da oldu. Şanslıydık, grubumuz iyi niyetli insanlardan (ve tabii balık hafızalı) oluşuyordu ve küçük kaçakları çabuk kapatabildik, toparlandık.

Çocuk kitabı okuyan yetişkinler olarak bir araya gelmiştik ama güzel bir kızkardeş çemberimiz oldu. İçinde annelik hallerinin çokça konuşulduğu, dayanışmanın ve hoşgörünün bulunduğu gruba doğru evrildik. Herkesin ortak noktası olmak bazen zorlayıcı olsa da genel anlamda içinde olmaktan mutluluk ve gurur duyduğum 20 kişilik bir kulübe dönüştük.

Kulübümüzde benim gibi “sadece okur” sıfatını taşıyan kişiler çoğunlukta olsa da yazar, çizer, editör arkadaşlarımız da oldu. Herkesin farklı bir katkısı oldu. Bunun için canım CKK üyelerinin tamamına teşekkür ederim.

Kitaplar Haricinde Neler Yaptık?

2018 yılında “Okuma Meydan Okuması” yaptık, çok çekişmeli geçti diyemem çünkü katılım azdı ama yine de listedeki kriterlere uygun kitap bulmak, okumak çok keyifliydi.
Her sene sürpriz yeni yıl kitap çekilişi yapmaya devam ediyoruz. Amaç sadece kitap hediye etmek değil, o heyecanı yaşamak.

En büyük hedefimiz, ortak bir noktada (Bursa gibi) buluşabilmekti. Gerçekleşebilse “efsane” olacaktı ama olmadı. Farklı şehirlerde yaşayan birbirinden çok farklı mesleklere ve izin durumlarına tabi insanları bir günlük buluşmaya getirebilmek planımız gerçekleşemedi. Ama küçük buluşmalar yaşandı. Şu an grupta birbirini yüz yüze hiç görmemiş insanlar oldukça az. Karşılaştığımızda da hiç yabancılık çekmiyoruz çünkü (sadece) fiziken yanında olan birinden daha çok şey biliyoruz birbirimiz hakkında.
Kitaplar toplayıp ihtiyacı olan kütüphanelerle paylaştık, bu çok güzel bir birliktelikti.

Şimdi Ne Yapıyoruz?

Aktif olarak beraber kitap okumuyor ama neredeyse her gün haberleşip, günlük konular ve annelik üzerinden iletişimimizi devam ettiriyoruz. Çocuk kitapları hâlâ en büyük tutkumuz ve ortak paydamız.
Ne mutlu bize!

Aa Unutmadan!Azıcık da Dedikodu!

Yazıyı bitirmeden önce şunu da söylemem gerek, birkaç kitap okur ve dağılırız herhalde diye başlamıştım, grubun bu kadar uzun soluklu ve tatlı olabileceğini düşünmemiştim. Kulübü en baştaki 50 sayısından sonra “gizli” yapan ve bunda ısrar eden bendim.

Bu sebeple kırdığım insanlardan da yeri gelmişken özür dileyeyim. Kulüpte hassas bir denge vardı ve sonradan kulübe giren birkaç istisna dışında yeni üye pek almadık. Bunda biraz katıydım. Sebebi de kişiler arası ilişkileri yürütmekte bazen zorlanmış olmam ve her yeni kişi (ve tabii onun kişilik özellikleri) ile teknenin fazla rüzgarda savrulmasını istememem oldu.
Sonra ben dayanamadım ve yakın zamanda başka bir kulüp kurdum. Ama o, bir sonraki yazının konusu.