Yıldızkız Yıldızlı Sevgi

– Yıldızkız’ı “yıldızkız” yapan yani onun “kendisi” olmasına izin veren bir anne-babaya sahip olması. Babasının mühendisliği bırakıp “hep yapmak istediği bir iş olan” sütçülük yapmaya başlaması ve annesinin sahne kostümleri dikmesi bile bence harika. (Aklıma Clementine‘in apartman görevlisi babası ve ressam annesi geldi 🙂

-Archie. Kumkurdu gibi… Böyle bir dost bir insanın hayatında kesinlikle olmalı.
– Dootsie: Kitaba neşe katan bazı yerlerde bana kahkaha attıran 6 yaşındaki küçük komşu kızı-kardeş
-Betty Lou ve bülbüller ve senede 1 kere açan -ismini unuttuğum-kaktüs
– Margie: çöreklerinin kokusu burnuma geldi. (Z.Cemali’nin Ballı Çörek Kafetaryası geçti gözümün önünden)
– Alvina: Neden bilmiyorum, siz de sormayın ama bana küçüklüğümü hatırlattı 🙂
– Charlie ve Grace: Büyük aşk… 6 yaşındayken aynı balığı istediklerinde tanışmışlar, ne tatlı bir hikaye.
– Huffelmeyer’lar: Keşke evlerini ben de görebilseydim.
– Tarçın: Bu harika sıçan ile burun burun yapmayı isterdim.
– Perry: İlk başta hiç sevmedim, sonra sever gibi oldum ama kitaptaki rolünü çok iyi oynamıştı, aklımda limonun çekirdeklerini Yıldızkız’a tükürüşü geldi.
– Leo? “EVET!” Kalp kalp kalp. Heyecan, merak, aşk.
-Gündönümü: Keşke ben de yapabilseydim dediğim ve bu kitabı benim için hep özel kılacak olan olay. Aklıma denizevinde güneş doğmadan önce denizi seyrettiğim zamanlar geldi.

İkinci kitabı henüz bitirdiğim için ondan daha çok etkilenmiş gibi olmayayım ama sanırım gerçek bu. İkinci kitap beni çok daha fazla etkiledi.

Ukulele

Birinci kitapta “yıldızkız” gizemdi, birden ortaya çıkıp ukulelesiyle şarkı söylüyor, o gün doğum günü olan kişiye doğum günü kartı gönderiyor, kaybeden takım için üzülüyor, çölde meditasyon yapıyordu.
Kendine “yıldızkız” diyen evde eğitim görmüş tatlı bir kızın “normal” dünyayı keşfinde aşık olma hikayesi diyebilir miyim bu hikayeye? Derim ama bu cümle çok eksik kalır.
Kitabı okurken aklıma Enginar Kalpler, Mucize Günlükleri kitapları geldi.
Bir kitap kişiyi nasıl etkiler diye hep düşünmüşümdür. Yani konusu güzeldir ama sana hitap etmeyebilir. Belki harika bir adı vardır ama sen hâlâ 10. sayfadasındır (Yüzyıllık Yalnızlık)
Bu kitap da benim için güzel bir tavsiye ve ardından ilk cümlesi ile “etkileyici” oldu.

Elifin güneş doğmadan önce uyandığı, bizi de uyandırdığı ve geri uyumadığı zamanlar geliyor aklıma. (mesela bu sabah 🙂 Demek ki yavrumun bir bildiği varmış. “Uyanın, gökyüzüne bakın ve güneşin doğuşunu kaçırmayın” diyormuş, işte şimdi anladım 🙂

Özgür Olmak ve Özgür Hissetmek

Kitaplarla ilgili yorumuma devam ettim:
“Özgür olmak” ve “özgür “hissetmek”
Yıldızkız’ı okuduğumdan beri aklımda olan ifadeler (sorgulamalar)
Kitap yorumumu fark ettim ki kısa yazmışım, sanırım heyecandan.
Burada yazacaklarım ise kitabı okuduktan sonra kitabın bende bıraktığı izleri, düşünceleri.
İkinci kitabı bitirir bitirmez yorumumu yazdığım için ilk kitaptan bahsetmemişim, yazık.
İlk kitabın oldukça etkileyici taraflarını atlamışım.
Bunlardan bence en önemlisi “yıldızkız hissiyatı”
Hani nasıl desem…
Çevrendeki insanlar hakkında ne düşünür ya da ne konuşur acaba diye düşünmeden gerçekten içinden geldiği gibi davranabilmek.
Kişisel gelişim evresinin üst basamaklarından biri olsa gerek.

Hoşlandığı çocuk Leo bu “özgür” hallerden biraz utanıp sıkılmaya başlayınca Yıldızkız sevdiği çocuk için “Susan” olmaya karar verir. Herkes gibi etiketi olan markalı kıyafetler giyer, makyaj yapar ancak çoğunlukla omzunda gezdirdiği sıçanı (fare değil) Tarçın’ı evde bırakır. Yardıma ihtiyacı olan insanları görmezden gelir, alışveriş merkezinde küçük çocuklar bulup sevinsin diye yere düşürdüğü (attığı) bozuk paraları unutmaya başlar ve “sıradan” birine dönüşür.

Tabii ki bu da çözüm getirmez ve neyse ki kısa sürede tekrardan “Yıldızkız” olur. Zaten Archie de onun bu halini sevmemişti, ben de hem kızmış hem de ağlamıştım.
Karakterlerin değişimleri beni hep çok etkiler. İyi de olsa kötü de olsa bu değişimin satır aralarını okumayı severim. Aklıma ilk olarak hala hakkında yazı yazamadığım Mucizeleri Saymak kitabındaki sosyal hizmetler uzmanı çocuk geldi. Adını hatırlayamadım şimdi ama o kadar kendime benzetmiştim ki uyuşukluğunu 🙂

Yıldızkız zaman zaman “azize mi olmak istiyorsun” sorularına maruz kalsa ve buna üzülse de aslında onun tek yaptığı şey, kendi gibi olmak.

Archie’nin ofisinde olduğunu sonradan öğrendiğimiz bir “iş yeri ofisi” var ve burada doğum günü olan insanlar için kart hazırlıyor.
Bulunduğu kasaba hakkında bu kadar çok bilgiye ise gazetede kimsenin okumadığı “ölüm ilanları/haberler” köşesinden ulaşıyor.

Biri yakınını kaybettiğinde ona çiçek gönderiyor ama asla hiçbir yere ismini yazmıyor. Hatta “neden yazayım ki?” diyor. “önemli olan onun mutlu olmuş olması değil mi?”
Yazılan hiçbir satır, diyalog, anlatım yapmacık ya da uydurma gibi gelmiyor.
Bu kitabı okurken de sonrasında da “peki ben, ben ne yapıyorum” diye kendime sordum.
Çevremdeki insanları sebepli/sebepsiz mutlu etmeye çalışıyor muyum? Belki bazen.

Kendim için bunu yapıyor muyum? “Günün mutluluk sebepleri”ile biraz farkındalığım arttı denebilir.
Bu kitapla beraber “neden yapmıyorum ki” diye aklıma gelen bir şey hatta en önemli şey de gün doğumlarını kaçırmamak oldu. Bunun için daha sakin bir yere gitmeyi bekliyorum sanırım. Malum şu anki şehir hayatından değil gün doğumunu binaların yüksekliğinden güneşi göremeyeceğiz. Ama neyse ki gün batımını görebiliyorum.

Aklıma yıllar önce Nemrutta izlediğim gün doğumu geliyor hep. Gecenin bir vakti titreyerek yaptığımız tırmanıştan sonra güneşin sanki üzerimize doğuşunu izlemiştik. Harikaydı. Bence enerjisi çok yüksek bir olay güneşin doğuşu. Batışta biraz hüzün de var ne de olsa ama onun da fotoğraf kalitesi için rengi harika oluyor.

Yıldızkız’ın toplamda 20 çakıltaşı ve bir adet mutluluk vagonu var. Vagonun içine mutlu oldukça bir taş koyuyor, mutsuzken de bir taşı vagondan çıkarıyor. Bu fikir çok hoşuma gitti. Kendime bir vagon yapmaya karar verdim. Bakalım yapabilirsem paylaşırım burada da.
Çok sevdiğim bir bölümden alıntı yapacaktım lakin tüm sayfa olunca fotoğrafını çektim, kolaya kaçmak böyle bir şey olsa gerek 🙂

Bir de insanlar için kart hazırlamak demişken sayılır mı bilmiyorum ama ben de son iki yıldır sevdiğim insanlara el yapımı kartlar gönderiyorum yılbaşında. Hatta bu sene için de çok heyecanlıyım daha Ağustosta olmamıza rağmen 🙂

Eskiden kendimi daha “özgür” hissederdim sanırım. Bir sorumluluğum yoktu belki de. İş hayatı, evlilik ve Elifli hayatta “ha” deyince yapamadığım şeyleri görebiliyorum. Belki önemli olan “yapabildiklerime” odaklanmaktır.

Yıldızlı Sevgi
Özgün adı: Love, Stargirl
Yazan: Jerry Spinelli
Çeviren: Deniz Hüsrev
Yaş Grubu: 12+
Epsilon Yayınları, 248 sayfa, sert kapak