Endişe Ağacı
Emekli olduğundan beri evin arkasındaki bahçede yaşayan büyükannenin gençkızlığından kalma odanın duvarında yer alan bu çizim, Juliette ve büyükannesi arasında bir sır.
“Ağaçtan tıpkı Noel ağacı süsü gibi aşağı sarkan ve ucunda ilmekler olan ipler olduğunu hayal et. Sonra endişeni başparmağın ile işaret parmağın arasında tutarak Endişe Ağacı’nın dallarına as, işte şu şekilde. Endişe Ağacı’ndaki hayvanlar sabaha kadar endişelerinle ilgilenecekler.”
Tüm hayvanların bir görevi var:
Vombat Wolfgang- arkadaşlarla ilgili endişelerde
Köpek Dimitri aileyle ilgili sorunlarda,
Tavşan Petronella okulla ilgili olanlarda,
Keçi Gwyneth kendini hasta hissettiğinde,
Tavus kuşu Piers kaybettiğin şeylerde
Ördek Delia değişimlere alışmanın zor olduğu zamanlarda
Ağacın kovuğu da hayvanların ilgilenmediği endişeler için.
Juliette’nin neredeyse tüm hayvanlara ihtiyacı var. Biriktirdiği koleksiyonları düzenleme işi endişeli zamanlarında ona pek de yardımcı olmuyor tıpkı psikolog annesinin kızlarının kavgalarından sonra “Duygularımızı paylaşalım” çözümü gibi.
Kitabı geçen sene ilk okuduğumda daha çok sevmiştim ve hemen bu ağaçtan çalışma masama bir tane çizesim gelmişti. Ancak ikinci okumada benzer duygular hissetmedim. Aksine duraksadım.
Endişe Ağacı
“Aile Terapistleri Ödülü” gibi birçok ödülü almış olan bu kitap acaba endişelerle yüzleşmeyi önermek yerine “onları başkalarına bırakın, sizin yerinize sorunu onlar halletsin” gibi bir çözüm yolu göstermiyor mu diye sorguladım. Bunu kitabın sonundaki “çözüm” de desteklemiş oldu. Juliette ve kız arkadaşları Gemma ve Lindsayla beraber onları korkutan Hugh Allen’a karşı korkutucu bir bebek ile kendilerini savunmaları beni düşündürdü.
Juliette karakterinde ve onun endişelerinde kendimi benzettiğim noktalar oldu, kitabı da genel olarak sevdim. Ancak yukarıda bahsettiğim çekincelerim sebebiyle acaba daha farklı bir çözüm yolu bulunamaz mıydı diye de düşündüm. Yoksa kitapta yer alan hayvanlar, onların bir ağaçta resmedilmesi ve endişenizi ağacın dalındaki bir hayvana bırakma fikri oldukça güzel.
Belki endişesi olan çocuklar bu yöntemi uyguladığında kendini biraz daha ferahlamış hisseder, ben de boşa endişelenmiş olurum 🙂
Siz ne dersiniz?
Endişelerimizi ağacın dalındaki hayvanlara bırakmak, onlarla yüzleşmek ve sorunun asıl kaynağını bulmaktan daha mı ‘güvenli’?
8 yaş ve üzeri kitaplara buradan ulaşabilirsiniz.
Endişe Ağacı
Yazan: Marianne Musgrove
Çeviren: Doğanay Banu Pinter
Yaş grubu: 8+
Altın Kitaplar, 2015, 128 sayfa, karton kapak
1 Yorum
Aslında ben şöyle bir çıkarımda bulunmak isterim kitabın anlattığı karakter ve kaygı üzerine. Bazı insanların yapısal olarak fazla hassas olma ve bunu bırakamama haline bir vurgu olabilir kitapta, bu durumda zorlanan kişiler için bunu bir nesneye aktarmanın ( hayvanlar ve ağaç metaforu) faydalı olabileceği ve bazen de duygularımıza mesafe koyarak bakmanın iyi gelebileceği gibi bir mesaj olabilir kitapta. Bununla birlikte aslında bu bir gelişim ,bu duygumuzun bize verdiği mesaj bununla da büyüyebilirsin bunu kendi lehine çevirebilirsin, benim kitapla ilgili değerlendirmem bu yönde..